ΟΙ ΥΠΟΔΙΚΟΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΔΕΝ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ
Λυκούργος Νάνης, ιατρός
Ο π. Νικόλαος Μανώλης, συνέταξε και κοινοποίησε στην εκκλησιαστική παρεμβολή, ένα μνημειώδες κείμενο, ως απάντηση στο θλιβερό διωκτικό έγγραφο της προϊσταμένης του αρχής, ομολογιακής και πατερικής χροιάς, απαύγασμα και αποτύπωμα του μεγέθους της αγάπης του για την πεφιλημένη μας Ορθοδοξία, η οποία, ατυχώς και ως μη ώφειλε, προδίδεται ασυστόλως και αδεώς από κορυφαίους εκκλησιαστικούς αξιωματούχους, υποτιθέμενους θεματοφύλακες, κατά τα άλλα, του πατρώου Δόγματος και Ήθους, με κατά καιρούς σχετικές σκανδαλώδεις δηλώσεις και εκδηλώσεις τους, πράξεις και παραλείψεις τους.
Μελετώντας και αναδιφώντας το εν λόγω κείμενο-απάντηση του π.Νικολάου, διαπιστώνει κανείς εύκολα ότι ο συντάκτης του με ατράνταχτη επιχειρηματολογία που βασίζεται στην παράθεση πραγματικών περιστατικών, τα οποία αξιολογεί και κρίνει επί τη βάσει της ιεροκανονικής παρακαταθήκης, μεταβάλλει ευχερώς τους κατηγόρους του σε κατηγορουμένους και αποδεικνύει ότι οι εν θέματι "κατήγοροι" τυγχάνουν υπόδικοι ενώπιον της αδιαφθόρου πανορθοδόξου συνειδήσεως εξ αιτίας της υπ αυτών αθετήσεως και παραθεωρήσεως της προαναφερθείσης ιεροκανονικής παρακαταθήκης.
Προκαλεί, επομένως, θυμηδία και κλαυσίγελο στους πιστούς που έρχονται σε επαφή με το συγκεκριμένο διωκτικό έγγραφο, η επίκληση των Θείων και Ιερών κανόνων από την πλευρά των κατηγόρων του ομολογητού κληρικού, τη στιγμή που οι ίδιοι ενέχονται για την αθέτησή τους όχι μονάχα επί θεμάτων πίστεως αλλά και επί γενικότερων ζητημάτων εκκλησιαστικής ευταξίας. Επί παραδείγματι, τυγχάνει ευρέως γνωστός ο "σεβασμός" που επέδειξε έναντι των Θείων και Ιερών κανόνων ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, τόσο το 1974 οπότε και έσπευσε να καταλάβει τον μηδέποτε κενωθέντα κανονικώς επισκοπικό θρόνο του οσίας βιωτής προκατόχου του όσο και το 2004 που μετατέθηκε από την ακριτική Αλεξανδρούπολη στη Θεσσαλονίκη. Είναι γνωστές οι σχετικές φρικτές ιεροκανονικές αρές εν προκειμένω...
Αλλά, δυστυχώς, ΔΥΣΤΥΧΕΣΤΑΤΑ, δικαιώνεται για μία ακόμη φορά ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ανήρ εγνωσμένου ήθους και κύρους και οσίας βιωτής, που ονόμασε τους κανόνες "κανόνια" που χρησιμοποιούν κάποια υπεροχικά εκκλησιαστικά πρόσωπα προς εξουδετέρωση των αντιφρονούντων προς αυτούς και των ελεγχόντων αυτούς!
Στην περίπτωση του διωγμού, τόσον του π. Νικολάου όσο και του π. Θεοδώρου Ζήση, ισχύουν οι δύο γνωστές παροιμίες: "δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις" και "στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί".
Αν λειτουργούσε στοιχειωδώς η εκκλησιαστική δικαιοσύνη άλλοι θα έπρεπε να βρίσκονται στη θέση του κατηγορουμένου και όχι οι δύο ομολογητές κληρικοί και ο νοών νοείτω...
