Ο «ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ» ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ, ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ…
«Αλίμονο στα πρόβατα που είναι έξω από την Εκκλησία και τάχα προσπαθούν να σωθούν μόνα τους! Μόνο η Εκκλησία σώζει και όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν…» (Ο Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος)
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ
(16:17- 16:49) Εκείνη τη στιγμή αν μπορούσε ο κόσμος να καταλάβει, θα καταλάβαινε ότι επάνω στο Γολγοθά, επάνω στο Σταυρό ο ίδιος ο Χριστός ενάντια στο Θεό πήρε το μέρος του ανθρώπου για μας.
Και ποιο είναι το κατηγορητήριο κατά του Χριστού;
Ότι δεν τιμούσε την αργία του Σαββάτου και δεν σεβότανε την ιερότητα του Ναού.
Ήταν άραγε αλήθεια αυτά;…
(30:15-18)
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΤΣΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ...
(32:00- 37:20)
Μα κανένας δεν χτυπάει το Ευαγγέλιο, κανένας δεν χτυπάει το Χριστό. Μήτε και τους αιρετικούς, όσους έφυγαν από την Εκκλησία, και όσους λένε ότι ενδεχομένως είναι άθεοι δεν έχουν παράπονο από το Χριστό! Από εμάς έχουν παράπονο, από την δική μας συμπεριφορά, από το δικό μας τρόπο!! Άρα λοιπόν γι’ αυτό το ξαναλέω: έχουμε πολύ δρόμο ακόμα για να γίνουμε Χριστιανοί…
Ενώ η πραγματικότητα βλέπετε και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη να είναι ότι στο τέλος τα πρόβατα θα νικήσουν τους λύκους. Το ξαναλέω λοιπόν για Τρίτη φορά και για μένα.
Να μην μας ενδιαφέρει τους Χριστιανούς ούτε το να σώσουμε την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν θέλει σωτήρες, έχει έναν. Η Εκκλησία θέλει να πάμε να σωθούμε εμείς μέσα όσο προλαβαίνουμε. Σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε, και αύριο θα ‘ρθουν άλλοι σ’ αυτόν τον τόπο’ να προλάβουν και ‘κείνοι να σωθούν. Η Εκκλησία καλεί τους ανθρώπους να σωθούν όσο προλαβαίνουμε να ζήσουμε και δεν νοιάζεται η Εκκλησία ούτε για το μέλλον.
Υπήρξε ο π. Παΐσιος, ο Άγιος, στο Άγιον Όρος και υπέστη όλον αυτόν τον εξευτελισμό! Γιατί; Από λάθος δικό μας, των Χριστιανών. Είχαμε την ευκαιρία να δώσουμε στο σύγχρονο κόσμο ένα παράδειγμα και να πούμε ξέρετε ποιος ήταν αυτός ο Άγιος; Ένας άνθρωπος που δεν κοιμόταν τη νύχτα αλλά γονατισμένος προσευχόταν μέχρι το πρωί για όλους τους ανθρώπους. Και εμφανίσαμε αυτόν τον Άγιο κάτι σαν τον Καζαμία! Πότε θα πάρουμε την Πόλη… τέτοια πράγματα που εκθέτουν την πίστη μας. Ρεζιλεύουν τη δυναμική του Ευαγγελίου .Αν εγώ πεθάνω ύστερα από δύο ώρες είναι σημαντικό να ξέρω αν πάρουμε και πότε θα πάρουμε την Πόλη; Δεν θα σοβαρευτούμε κάποτε οι Χριστιανοί; Να δώσουμε να καταλάβει ο υπόλοιπος κόσμος ότι η Πίστη μας είναι Χαρά! Δεν θέλω να ξέρω το μέλλον γιατί το μέλλον είναι στα χέρια του Θεού! Όσο ζήσω να είμαι κοντά Του. Προς τι όλη αυτή η μελλοντολογία; Προς τι όλη αυτή η ανοησία που επικρατεί σήμερα; και την φορτώνει ο Κόσμος στο Ευαγγέλιο, στο Χριστό, στην Ορθοδοξία και στην Πίστη μας, που δεν έχει καμιά σχέση μ’ όλα αυτά τα πράγματα αλλά είναι η έκφραση της χαράς, της ελπίδος και της εμπιστοσύνης.
Στο Χριστό… δεν έχουμε εμπιστοσύνη στο Χριστό! Όχι για να πεθάνουμε γι’ Αυτόν, όπως έκαναν οι πέντε Μάρτυρες, αλλά για να ξεπεράσουμε τις δικές μας δυσκολίες. Εμπιστοσύνη δεν σημαίνει δρόμο. Εμπιστοσύνη σημαίνει: πηγαίνω σε μία χαράδρα, στην άκρη, στο χείλος, πέφτω μέσα με απόλυτη τη πεποίθηση ότι θα βρεθώ στην αγκαλιά του Θεού. Αν δεν έχουμε τέτοια πίστη τότε να μην τολμήσει κανένας απ’ εμάς να καμαρώσει και να πει ότι εμείς είμαστε Χριστιανοί! Κι απ’ όλους τους άλλους Χριστιανούς (ενν. τους ετερόδοξους-αιρετικούς) καλύτεροι! Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μάλιστα!! Γιατί ρεζιλεύεται και η Ορθοδοξία, και ο Χριστιανισμός από τις κακές μας πράξεις και την κακή μας συμπεριφορά και έκφραση προς τον έξω κόσμο…
(…) που όλος ο κόσμος να χαθεί η Εκκλησία θα παραμείνει σαν Κιβωτός Σωτηρίας. Αλλοίμονο στα πρόβατα που είναι έξω από την Εκκλησία και τάχα προσπαθούν να σωθούν μόνα τους! Μόνο η Εκκλησία σώζει και όσοι βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν.
Μακάρι να ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο για να γίνουμε Χριστιανοί, και να γίνουμε Ορθόδοξοι όπως οι Μάρτυρες με την ζωή μας. Κι αν δεν χρειάζεται να προσφέρουμε το αίμα μας να προσφέρουμε τη συνείδησή μας, την ζωή μας, τη σκέψη μας και όλη μας την ύπαρξη με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. Μα εύχεστε σας παρακαλώ για όλους…
