Στην πρόσφατη εκδίκαση υπόθεσης περί διαγραφής φύλου στο Ειρηνοδικείο Αμαρουσίου, ο δικηγόρος του αιτούντος προσπάθησε να στηρίξει νομικά τον πελάτη του, υποστηρίζοντας ότι το δικαίωμα διαγραφής φύλου αποτελεί σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης και επικαλούμενος δύο αποφάσεις περιφερειακών δικαστηρίων των ΗΠΑ το 2016 για αναγνώριση "ουδέτερου φύλου".
Η επίκληση όμως των στοιχείων αυτών είναι παραπλανητική: οι συστάσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης, ως γνωστόν, δεν έχουν κάποια νομική δεσμευτικότητα και πολλές από αυτές δεν υιοθετούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και βεβαίως δεν δεσμεύουν με κανένα τρόπο τα κράτη - μέλη. Οι δε αποφάσεις δύο -περιφερειακών μάλιστα- δικαστηρίων των ΗΠΑ δεν εκφράζουν τη συνολική στάση της χώρας, στην οποία το ουδέτερο φύλο γενικώς δεν αναγνωρίζεται.
Παρέλειψε βέβαια η νομική υποστήριξη του αιτούντος να αναφέρει την πιο πρόσφατη απόφαση του Ανωτάτου Γαλλικού Δικαστηρίου του Μαΐου του 2017 (που έχει φυσικά μεγαλύτερο κύρος από τις δύο που επικαλέστηκε), η οποία, ανατρέποντας απόφαση δικαστηρίου κατώτερου βαθμού, απέρριψε αίτημα περί αναγνώρισης ουδέτερου φύλου με την αιτιολογία ότι: "η διάκριση ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα είναι αναγκαία για την κοινωνική οργάνωση, της οποίας αποτελεί θεμέλιο λίθο" (http://www.liberation.fr/
Επίσης, δεν έγινε λόγος για το πόσο διαδεδομένη πρακτική παγκοσμίως είναι αυτή η αναγνώριση του "άφυλου" ή "ουδέτερου", ώστε να υποστηρίζεται ότι έπρεπε να συμπεριληφθεί στο προσφάτως ψηφισθέν νομοσχέδιο περί ταυτότητας φύλου. Όταν τα γαλλικά δικαστήρια είχαν δεχτεί στο παρελθόν το σχετικό αίτημα, πριν φτάσει η υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο και ανατραπεί, οι ίδιοι οι υποστηρικτές της αναγνώρισης προέβαλαν ως υποδείγματα χωρών που "έχουν σπάσει τη δυαδικότητα του φύλου" χώρες όπως το Νεπάλ, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, που καταλέγονται στις... 8 συνολικά χώρες παγκοσμίως που κάνουν δεκτά σε κάποια δημόσια έγγραφα φύλο τύπου "Χ" (http://www.vocativ.com/
Δεν υπάρχει, επομένως, κανενός είδους δέσμευση της χώρας μας για την αναγνώριση "ουδέτερου" φύλου, ούτε μπορεί αυτό αποτελεί μια καθολική πρακτική στη νομοθεσία ή τη νομολογία των διαφόρων κρατών, τη στιγμή που μόνο 8 χώρες έχουν προβεί σε μια τέτοια αναγνώριση και το Ανώτατο Δικαστήριο μιας χώρας όπως η Γαλλία την απαγόρευσε ρητά.
