Ο πρωθυπουργός ξέχασε να συναντηθεί με τους ευέλπιδες, που έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού
Από τον Αθανάσιο Γκουρνέλο
Οι φωτογραφίες με παιδιά ήταν πάντοτε πρώτη προτεραιότητα των πολιτικών. Όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά όλων των πολιτικών, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Γιατί; Γιατί η πολιτική, και δη οι δημόσιες σχέσεις, φωτογραφίσεις και κινήσεις των πολιτικών είναι κατά κύριο λόγο θεατρικές πράξεις.
Έχουν σκοπό να προσπεράσουν τον εγκέφαλο του δέκτη πολίτη και να απευθυνθούν κατευθείαν στο συναίσθημα. Το συναίσθημα είναι κάτι πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμο από τη λογική. Και τα παιδιά, αυτά τα μικρά, ανυπεράσπιστα πλάσματα, έχουν πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο συναίσθημα από οτιδήποτε άλλο, καθώς απευθύνονται στο ένστικτο του γονέα, επί της ουσίας δηλαδή στο ίδιο το ένστικτο συλλογικής επιβίωσης. Άρα, η αξία τους στην πολιτική προπαγάνδα είναι τεράστια...
Φυσικά, οι Έλληνες πολιτικοί το γνωρίζουν αυτό και πολλές φορές χρησιμοποιούν τα παιδιά για να περάσουν τα δικά τους μηνύματα. Πρόκειται για ένα κλασικό παράδειγμα προπαγάνδας του χειρίστου είδους, που αψηφά κάθε ίχνος λογικής σκέψης και απευθύνεται απευθείας στο θυμικό.
Η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον μικρό Αφγανό Αμίρ, με μοναδικό λόγο την επίθεση που φέρεται ότι δέχθηκε το σπίτι του, χωρίς ευτυχώς να υπάρχει κανείς τραυματίας, ανήκει σε αυτή τη λογική.
Τη στιγμή που ο Έλληνας πρωθυπουργός παρέλειψε να συναντηθεί με τους ευέλπιδες οι οποίοι έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού, που ξέχασε να συναντηθεί με τον νεαρό ποδηλάτη στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος επίσης έπεσε θύμα ξυλοδαρμού επειδή φορούσε μπλούζα με το σύνθημα «Μολών Λαβέ», τη στιγμή που του ξέφυγε να συναντηθεί με την ηλικιωμένη από την Κυψέλη η οποία βασανίστηκε από ληστές, βρήκε τον χρόνο για να δει τον μικρό Αμίρ.
Η ουσία, όμως, είναι ότι αυτές οι κινήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά πράξεις πολιτικής προπαγάνδας, που για να έχουν ευρύτερη επίδραση χρησιμοποιούν τα παιδιά. Προκειμένου να εντυπωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων ποιος είναι ο νέος ορισμός του Έλληνα - και, πολύ περισσότερο, του «Έλληνα» με πρόσβαση στον πρωθυπουργό. Το πρόβλημα δεν έγκειται στην ύπαρξη αυτού καθεαυτού του είδους προπαγάνδας, αλλά στην απόλυτη ανυπαρξία αντίδρασης σε αυτή την προπαγάνδα.
Καθόλου τυχαία, λοιπόν, αυτή η πράξη του Αλέξη Τσίπρα, αλλά κομμάτι μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Φτηνό προπαγανδιστικό τρικ, θα έλεγε κανείς. Πετυχημένο, όμως, καθώς είναι «σιγουράκι».
