«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
Οι έντονες βροχοπτώσεις των τελευταίων ημερών είχαν βαρύτατες συνέπειες για συμπατριώτες μας. Η Μάνδρα θρηνεί είκοσι νεκρούς και σημαντικές είναι οι ζημίες λόγω καταστροφής περιουσιακών στοιχείων. Όπως συνήθως συμβαίνει άρχισε νέος γύρος κομματικής αντιπαράθεσης, άκρως κουραστικός και επιβλαβής για τους εθισμένους στο θέαμα της μικρής οθόνης, καθώς δεν βγαίνουν συμπεράσματα από τις αναλύσεις των αρμοδίων. Η εκάστοτε κυβέρνηση καυχάται ότι ο κρατικός μηχανισμός αντέδρασε «άμεσα» (όχι έμμεσα), καθώς από το λεξιλόγιό μας εξοβελίστηκε η λέξη αμέσως. Η εκάστοτε αντιπολίτευση στηλιτεύει την απαράδεκτη αδράνεια των εμπλεκομένων στη διαχείριση κρίσεων. Έτσι η αντιπαλότητα καλά κρατεί!
Σαν να μη γνωρίζουμε ως πολίτες τα τρωτά του κρατικού μας μηχανισμού. Σαν να μη υπάρχει ευθύνη γι’ αυτά των αντιπολιτεύσεων, που στο παρελθόν άσκησαν εξουσία. Οι αρμόδιοι για την ενημέρωσή μας κρατώντας αυστηρή ουδετερότητα αποφεύγουν να αναζητήσουν υπευθύνους, αν όχι ενόχους, για τις συμφορές. Αποδίδουν αυτές σε ακραία, όπως αποκαλούνται από τους αναθρεμμένους στα μεγάλα αστικά κέντρα και εχθρικά διακείμενους προς τη φύση, καιρικά φαινόμενα ή σε θεομηνίες, όπως αρέσκονται άλλοι να τα αποκαλούν διανθίζοντες τον φτωχό και πεζότατο λόγο τους με καλολογικά στοιχεία. Βέβαια υπάρχουν ακόμη έντιμοι ειδικοί, οι οποίοι προβάλλουν με σαφήνεια τα αίτια των τρομερών καταστροφών, πλην, παρ’ ότι συμφωνούμε με τις αναλύσεις τους και τις επιδοκιμάζουμε, παραμένουμε προσηλωμένοι στην αθλιότητα του δημοσίου βίου εμμένοντες στο να αποτελούμε στοιχείο της.
Ο Β΄ μεγάλος πόλεμος τερματίστηκε την άνοιξη του 1945 και για τις άλλες χώρες άρχισε η ανασυγκρότηση. Εμείς μη έχοντας χορτάσει καταστροφές επιδοθήκαμε σ’ έναν καταστρεπτικότατο εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος αποτελείωσε τις καταστροφές και ερήμωσε την ύπαιθρο χώρα. Οι καταφυγόντες στα αστικά κέντρα προς επιβίωση δεν έλαβαν την παραμικρή βοήθεια, ώστε να επανακάμψουν στη γενέθλια γη. Δεν προσέφεραν οι κυβερνήσεις ούτε καν κίνητρα για αντίστροφη κίνηση προς την ύπαιθρο χώρα. Απεναντίας η ανάπτυξη ταυτίστηκε με τον κατασκευαστικό τομέα και μόνο. Οι επιχειρηματίες είχαν βέβαια τους λόγους τους να επενδύουν σε μικρή απόσταση από τα αστικά κέντρα, όπου υπήρχε άφθονο και φθηνό εργατικό δυναμικό και μειωμένο κόστος μεταφοράς των προϊόντων στα σημεία διάθεσης στους καταναλωτές. Δυστυχώς οι κυβερνήσεις δεν είχαν ποτέ λόγο! Ακόμη και όταν, πολύ αργότερα, συνειδητοποίησαν ότι η ύπαιθρος ερήμωνε, επέτρεψαν να στηθούν βιομηχανικές ζώνες, από τις οποίες επωφελήθηκαν οι λαβόντες παχυλά δάνεια χωρίς να ολοκληρώσουν την επένδυση ή να μην την πραγματοποιήσουν ποτέ! Το φαινόμενο αυτό αποκαλούμε συνήθως στρεβλή ανάπτυξη.
Η συσσώρευση πληθυσμού στα μεγάλα αστικά κέντρα οδήγησε σε οικοδομικό οργασμό. Το φαινόμενο χαρακτηρίστηκε άναρχη δόμηση. Με το σύστημα της αντιπαροχής καταστράφηκαν όλα τα κτίσματα που με μεράκι είχαν οικοδομήσει άριστοι αυτοδίδακτοι τεχνίτες άλλης εποχής για να ανεγερθούν στη θέση τους άχαρες πολυκατοικίες από σπουδαγμένους σε πανεπιστήμια. Όχι πως έλειπε από αυτούς η γνώση και το μεράκι, αλλά ήσαν υποχείρια του εργοδότη τους, εργολάβου, ο οποίος επιχειρούσε με σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Ο εργολάβος είχε την ανάγκη των αρμοδίων της τοπικής αυτοδιοίκησης και της πολεοδομίας. Έτσι διαμορφώθηκε η άθλια διαπλοκή. Με ποιο κριτήριο καθορίστηκε ο αριθμός των ορόφων των πολυκατοικιών; Ασφαλώς με αυτό της μεγιστοποίησης του εργολαβικού οφέλους και δευτερευόντως του άλλου των οικοπεδούχων. Ο νόμος ζήτησης προσφοράς εκτίναξε στα ύψη την αξία της αστικής γης και κατά συνέπεια και της αστικής οικοδομής.
Οι δήμοι και οι κοινότητες δεν ήταν σε θέση να προωθήσουν την επέκταση των ρυμοτομικών σχεδίων με τον ρυθμό που νέοι κάτοικοι αναζητούσαν στέγη στην περιοχή. Η ανεπαρκής στελέχωση των υπηρεσιών και η τρομακτική ελληνική γραφειοκρατία είχε ως συνέπεια να τίθεται σε εφαρμογή η όποια επέκταση του ρυμοτομικού δικτύου, όταν πλέον η μεγαλύτερη επιφάνεια αυτής είχε δομηθεί. Πώς συνέβησαν αυτά; Τα ισχυρά κόμματα έλεγχαν ασφυκτικά την τοπική αυτοδιοίκηση προεπιλέγοντας τους υποψηφίους δημάρχους και προσδίδοντας κομματικό χρώμα σ’ αυτήν. Ήταν εύκολο στους πάσης φύσεως εργολάβους να επιτυγχάνουν τον σκοπό τους μέσω κομματικών παρεμβάσεων. Η καταπάτηση δημόσιας γης κατέστη θεσμός, καθώς ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί το κτηματολόγιο παρά τον πακτωλό χρημάτων που έρρευσε κατά την περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας. Οι επιχώσεις των ρεμάτων στα αστικά κέντρα αποτέλεσαν έργα εγγείων βελτιώσεων! Ασφαλώς κάποιοι αποκόμισαν απ’ όλες αυτές τις αθλιότητες σημαντικά οικονομικά οφέλη.
Όσοι δεν είχαν την οικονομική επιφάνεια να αποκτήσουν διαμέρισμα επιδίωξαν και απόκτησαν κομμάτι γης εκτός ρυμοτομικού σχεδίου. Εκεί έκτισαν παράνομα με ολονύκτιο χτυποκάρδι, καθώς πυκνές ήταν κάποτε οι έφοδοι της αστυνομίας. Όμως κάποιοι ισχυρής διαπλοκής έκτισαν αυθαίρετα σε προκλητικά σημεία! Εν αγνοία των αρμοδίων; Όταν το σπάταλο κράτος έχει την ανάγκη ρευστού προς ικανοποίηση των δανειστών του πρωτίστως και δευτερευόντως προς κάλυψη υποχρεώσεών του έναντι των πολιτών του, κάνει εκκλήσεις στους δομήσαντες αυθαιρέτως να νομιμοποιήσουν το ακίνητο έναντι καταβολής χρηματικού ποσού, καταστρατηγώντας το ίδιο νόμους και διατάξεις τους.
Και ενώ κραυγαλέα είναι, με βάση τα εκτεθέντα, η ευθύνη Πολιτείας, τοπικής Αυτοδιοίκησης και διαπλεκομένων εργολάβων, μηχανικών και άλλων αρμοδίων των πολεοδομικών υπηρεσιών, στρέφεται η προσοχή στην προβολή των καιρικών φαινομένων ως ακραίων και την ανάλυση αυτών σε πλανητική έκταση με την προβολή του κινδύνου της κλιματικής μεταβολής. Ασφαλώς και οι δράσεις του δυτικού πρωτίστως ανθρώπου συντελούν στην επιδείνωση των καιρικών φαινομένων, θεωρούμε πάντως ότι ο άνθρωπος παρ’ όλη την καταστροφική του μανία δεν είναι σε θέση να πλήξει καίρια το φυσικό περιβάλλον. Ίσως στα πλαίσια της τρομοκράτησης του πληθυσμού της γης μεγιστοποιείται ο κίνδυνος απ’ αυτούς που είναι πρωτίστως υπεύθυνοι για τις καταστροφικές δράσεις.
Ενώ στο έπακρο απασχόλησε τη δημοσιογραφία η συμφορά που έπληξε τη δυτική Αττική πέρασε σχεδόν απαρατήρητο άλλο συμβάν: Η εισβολή ομάδας «αντιεξουσιαστών» στον αύλειο χώρο του υπουργείου εθνικής Άμυνας. Το εντυπωσιακό δεν είναι ότι το κατάφεραν υπό τις συνθήκες φύλαξης της πύλης από ολιγάριθμη φρουρά, αλλά η διαρκής πρόκληση στο κέντρο της πρωτεύουσας, τμήμα του οποίου ελέγχουν από καιρό ανενόχλητοι. Η «δημοκρατία» μας νοσεί βαρύτατα και δεν έχει τις δυνάμεις να αμυνθεί έναντι αυτών, που υποτίθεται ότι την επιβουλεύονται. Γράφω υποτίθεται, καθώς δεν πιστεύω στον ηρωισμό αυτών που αντιπαλεύουν το σύστημα και κλίνω να δεχθώ ότι το σύστημα αυτοί υπηρετούν και αυτό τους χρειάζεται. Ο λόγος διαμαρτυρίας μπορεί να υποστηριχθεί και από πολλούς εχέφρονες πολίτες, καθώς και η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες είναι καλοί πελάτες των πολεμικών βιομηχανιών, αφού οι «σύμμαχοί» μας δεν εγγυώνται την ασφάλειά μας από προκλητικούς «συμμάχους» γείτονες.
Και οι κυβερνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη έχοντας ως μόνο σκοπό την διατήρηση της εξουσίας πάση θυσία του ελληνικού λαού βέβαια! Αυτός θα πληρώσει ακόμη και για τις κηδείες των θυμάτων, που θα τελεστούν δημοσία δαπάνη. Το θλιβερό είναι ότι, οι κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων, αποκομμένοι από τη φύση, δυσκολεύονται πλέον να μετακινηθούν και επιμένουν να στενάζουν ελπίζοντας σε καλύτερες ημέρες, που βέβαια δεν θα έλθουν.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
