Διαβάσαμε πριν λίγες ημέρες στο Tempo24 για κάποια «εκκλησιαστική σκληροπυρηνική ομάδα» στην Πάτρα που «υπέστη νευρικό κλονισμό» και οργάνωσε «ολόκληρη εκστρατεία αποτροπής των πιστών» από την παρουσίαση του βιβλίου ‘Έλξη και Πάθος’ του π. Θερμού. Αυτό το περιστατικό κατατάχθηκε από τους ‘ειδικούς’ στην κατηγορία του «σκοταδισμού» που «κερδίζει συνεχώς νέο έδαφος» και δεν αφήνει τον κόσμο να προοδεύσει. Γίναμε όλοι εμείς δηλαδή κάτι σαν υπαίτιοι μίας γεωπλανητικής και κοσμοϊστορικής ‘καραμπόλας’ διότι όλα αυτά συνέβησαν: «ενώ ο κόσμος γυρίζει αγνοώντας όσους πεισματικά προσπαθούν να τον κρατήσουν πίσω ή κάνουν ότι δεν βλέπουν την περιστροφή».
Αρχίσαμε λοιπόν να τσιμπιώμαστε για να διαπιστώσουμε αν είμαστε όντως αυτοί που νομίζαμε ότι είμαστε, ρίχνοντας ταυτόχρονα φευγαλέες ματιές πίσω μας μήπως κάποιο σκοτεινό φάντασμα μας υπεδείκνυε τι πρέπει να σκεφτόμαστε για τις θέσεις του π. Θερμού.
Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί; Να έχουμε φτάσει σε σημείο όπου η προσήλωση στον Λόγο του Ευαγγελίου να θεωρείται σκοταδισμός, πρόκληση πανικού και συγχύσεως στους τροχονόμους της νέας πλανητικής τάξεως. Μόνο και μόνο αυτή η σκέψη, το να παραμένουμε δηλαδή πιστοί στον Λόγο του Ευαγγελίου και στους θεοφώτιστους Πατέρες που Τον ερμήνευσαν, θεωρείται πια «οπισθοδρομική συμπεριφορά σκληροπυρηνικών» από τους ‘εκσυγχρονιστές θεολόγους’.
Το πρόβλημα με όλους αυτούς τους μοντέρνους θεολόγους είναι ότι έπαψαν να πιστεύουν στην απελευθερωτική εσωτερική αλλοίωση που επιφέρει η ζωή μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Αρνούνται να παραδοθούν στα χέρια Του, αρνούνται να πιστέψουν. Ο εμποτισμένος δυτικός ορθολογιστικός ουμανισμός μέσα στο dna τους όχι μόνο δεν τους το επιτρέπει αλλά δεν τους το προβάλλει καν ως εναλλακτική, δεν μπορούν καν να το δουν. Να γιατί ο Τριαδικός Θεός αναπαύεται περισσότερο σε ταπεινούς, άσημους ανθρώπους οι οποίοι πολλές φορές δεν έχουν τελειώσει ούτε το Δημοτικό. Τούτο είναι ένα χαστούκι που ποτέ δεν θα μπορέσουν να χωνέψουν.
Κι όμως, πόσα κοινωνικά προβλήματα θα είχαν ξεπεραστεί ως απόρροια της προσπάθειας όλων μας να εφαρμόσουμε στη ζωή μας το Ευαγγέλιο; Εν αντιθέσει, αυτό που προσπαθούν να κάνουν οι μοντέρνοι θεολόγοι είναι να πιάνονται με τα χαμηλά για να ερμηνεύσουν και να ορίσουν τα υψηλά. Ασχολούνται με διάφορα κοινωνικά θέματα (τα οποία πολλές φορές προβάλλονται σκοπίμως και μεθοδευμένα για να επιφέρουν συγκεκριμένες αλλαγές) και μέσα από αυτά επιχειρούν να αλλοιώσουν τον Λόγο του Θεού νομίζοντας ότι έτσι θα τα λύσουν. Η ομοφυλοφιλία σου λέει, ο πόλεμος, ο ρόλος της γυναίκας, η φτώχεια, το περιβάλλον και τόσα άλλα που είναι της μοδός. Το αποτέλεσμα; «Εκπορνεύουμε την Πίστη μας» -δεν είναι δική μου η φράση, του π. Γεωργίου Μεταλληνού είναι- στα παζάρια των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Τι μιζέρια, τι ισοπέδωση, τι μαυρίλα, τι φυλακή είναι αυτή, σε μία εποχή μάλιστα που ο καταπονημένος άνθρωπος έχει απόλυτη ανάγκη να αγγίξει τον ουρανό. Να του λένε ότι η Αποκαλυφθείσα Πίστη του Τριαδικού Θεού θα πρέπει να περάσει πρώτα από τα ‘διόδια’ της ανθρώπινης διανόησης: «Ο συγγραφέας αντλεί από την (ψυχ)ιατρική, την ψυχολογία, την θεολογία, την φιλοσοφία, και την κοινωνιολογία. Η επιλογή του αυτή πηγάζει από την πεποίθηση πως η θεολογία οφείλει να ακούει καλά όλους τους υπόλοιπους λόγους προκειμένου να αρθρώσει τον δικό της λόγο.» Τα γράφουνε μόνοι τους αυτά, τα λένε ανοιχτά δεν ντρέπονται!
Θυμήθηκα τώρα την απάντηση που είχε δώσει ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών το 1987 σε έναν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ ο οποίος είχε κάνει παρέμβαση στην Βουλή για τον ‘κίνδυνο μόλυνσης’ από την Θεία Μετάληψη. «.. ιατρικώς δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ βεβαιωμένη περίπτωσις απλού πιστού στον οποίον να έχει μεταδοθεί αρρώστια με τη Θεία Μετάληψη. Ούτε και ιερέως, ο οποίος μάλιστα μετά την κοινωνία των πιστών κάνει την «κατάλυση» και καταπίνει όλα τα υπόλοιπα της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγός [μέχρι τον πάτο], μαζί με ό,τι από το στόμα του κάθε μεταλαμβάνοντος δια της Αγίας Λαβίδας κατέληξε στο Άγιο Ποτήριο. Ούτε ακόμη και τότε που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σίφυλλη και η λέπρα ήτανε ευρύτατα διαδεδομένη. Τα ίδια προφανώς θα ίσχυαν αν ετίθετο θέμα και για το AIDS. Δεδομένα τα οποία να οδηγούν την ιατρική σε παρέμβαση δεν υπάρχουν. Σε θέματα πίστεως άλλωστε, όταν μάλιστα πρόκειται για τα Μυστήρια της Χριστιανικής Πίστεως δεν είναι ευχερές να επισέλθει η ιατρική διότι τα Μυστήρια τελούνται με την επενέργεια Πνευματικών Δυνάμεων οι οποίες είναι εκτός του πεδίου των δυνατοτήτων της επιστήμης άρα και της ιατρικής. Επομένως το θέμα παραμένει στις αρμοδιότητες της Εκκλησίας να επιλέγει τους τρόπους με τους οποίους θα διεκπεραιώνει την αποστολή Της.Σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας δεν υπάρχει παρά μόνο στους έχοντες τρικυμία εν κρανίω. Εφόσον αμφότερες εξυπηρετούν την αλήθεια, οπωσδήποτε δεν κινούνται επί διαφορετικής βάσεως και σε διαφορετικά επίπεδα. Χρειάζεται βεβαίως επίγνωση των ορίων εκάστης και αλληλοσεβασμός στην τήρηση των αποστάσεων εκατέροθεν.» Και εδώ βέβαια να διευκρινιστεί ότι την ανθρωπότητα την ενδιαφέρει η αληθινή επιστήμη και όχι η κατά παραγγελία πληρωμένη.
«εν έτει 2017» διαβάζω στο άρθρο του Tempo24, μία συνηθισμένη έκφραση που ακούμε πολλάκις τελευταία, ωσάν το 2017 να είναι ‘εποχή σταθμός’, κάτι σαν την εποχή των δεινοσαύρων ή των παγετώνων ας πούμε, όπου επιτάσσονται λέει ριζικές αλλαγές στον τρόπο αντίληψης των πραγμάτων γενικώς και της Πίστεως. Κάτι πρέπει να αλλάξει τέλος πάντων γιατί αυτό το 2017, και όποιο άλλο, απέκτησε ξαφνικά μία ‘νέα γνώση’, γιατί όχι και ‘αυτογνωσία’!, και αυτό αποτελεί από μόνο του ‘επιχείρημα’. Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε άλλο, λέμε απλά «εν έτει 2017», «εν έτει 2027», «εν έτει 2000» και δίπλα σε αυτό το «εν έτει..» συμπληρώνουμε μετά τα υπόλοιπα: δεν είναι δυνατόν να λέγονται αυτά .. δεν είναι δυνατόν κάποιοι σκοταδιστές να πιστεύουν αυτά κτλ. Ναι. Με κάτι τέτοιες ανόητες pop φρασούλες οι εκσυγχρονιστές προσπαθούν να ‘πιάσουν’ την κοινωνία στον ύπνο. Ωσάν η άυλη ψυχή του ανθρώπου να αποκτά διαφορετικά χαρακτηριστικά και να έχει διαφορετικές ανάγκες ανάλογα με την εποχή στην οποία βρίσκεται στον κόσμο τούτο, ωσάν να έπαψε να είναι ζητούμενο όλων των εποχών η ένωση του ανθρώπου με τον Θεό.
Δεν μπορώ επίσης να μην σχολιάσω το ειδικό παράρτημα του δημοσιεύματος με τίτλο: «ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ναι, δεν είναι οφθαλμαπάτη, αυτό λέει ο τίτλος. Πάνε και οι Οικουμενικές Σύνοδοι, πάνε και οι Πατέρες, πάει και ο Ιησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας. Εκεί που κάποτε δεν τολμούσες ούτε να το σκεφτείς, τώρα το δημοσιεύεις φαρδιά πλατιά με κεφαλαία γράμματα. Αυτή είναι πρόοδος!!
Σε αυτό το παράρτημα ο π. Θερμός εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τον «πλουραλισμό» και την «δημοκρατία» της Εκκλησίας της Ελλάδος. «Έχουμε ελευθερία» λέει ο π. Θερμός και συνεχίζει: «Μπορεί να δεχόμαστε τα πυρά κάποιων κύκλων αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να μιλάμε ελεύθερα, δεν υπάρχουν κυρώσεις.» Καταρχάς, να σχολιάσω εδώ την θλιβερή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τις ευλογίες της διοικούσης Εκκλησίας. Ένας άνθρωπος ο οποίος εν γνώσει του εκφράζει απόψεις που αποκλίνουν από τις θέσεις της Εκκλησίας χαρακτηρίζει εκείνους που στηρίζουν τις θέσεις της Εκκλησίας «κάποιοι κύκλοι» και άλλα ωραία που θα τα βρείτε στο δημοσίευμα. Βέβαια να πούμε και εδώ ότι αν ο π. Θερμός ανακαλύπτει την ελευθερία του στο ότι του επιτρέπει η διοικούσα Εκκλησία να λέει τις απόψεις του και δεν την ανακαλύπτει στον Λόγο του Θεού, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Δεν πρέπει να μας προβληματίζει, συνεχίζει ο π. Θερμός, η καθήλωση ορισμένων παρατάξεων σε «παλιά σχήματα» διότι το ίδιο συνέβαινε και στο παρελθόν. Ας μας πει ο π. Θερμός πότε πάλι η Εκκλησία μέσα στην δυσχιλιετή ιστορία Της ‘ανανέωσε’ τη θέσεις Της απέναντι στην ομοφυλοφιλία. Ας μας πει τι εννοεί όταν αναφέρεται σε ‘παλιά σχήματα’.
Ξέρετε όμως, διότι μου είναι πραγματικά ψυχοφθόρο να ασχοληθώ με όλο το δημοσίευμα, αυτό που εξοργίζει είναι η αφιλοτιμία ορισμένων, μου θυμίζει το ρητό «δώσε θάρρος στον χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεββάτι». Ο π. Θερμός εκφράζει ανενόχλητος τις αποκλίνουσες θέσεις του προβαλλόμενος από την αρθρογράφο σαν κάποιος φωτισμένος γκουρού κάτι το οποίο είναι ούτως η άλλως ξένο στη ζωή της Εκκλησίας. Δεν βρισκόμαστε στην Εκκλησία για να λέμε ο καθένας τις απόψεις μας. Εγώ είμαι η οδός, εγώ είμαι η ζωή είπε ο Ιησούς Χριστός, όποιος θέλει ας σηκώσει τον σταυρό του κι ας με ακολουθήσει. Όποιος θέλει, ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ π. Θερμέ. Εδώ έγκειται η ‘δημοκρατία’ και η ‘ελευθερία’ αν θέλετε. Δεν έγκειται η ‘δημοκρατία’ και η ‘ελευθερία’ στο να τα κάνετε εσείς μπάχαλο μέσα στην Εκκλησία επειδή σας το επιτρέπει η διοίκηση. Και φτάνετε στο σημείο να ευγνωμονείτε την «πλουραλιστική» και «δημοκρατική αντίληψη» της διοικούσας Εκκλησίας που δεν σας υποβάλλει κυρώσεις αλλά την ίδια στιγμή η δική σας ‘δημοκρατία’ (μιας και την επικαλείστε) περιορίζεται στο να χαρακτηρίζει εκείνους που σέβονται τις διαχρονικές θέσεις της Εκκλησίας ως «σκληροπυρηνικούς».
Κλείνω με αυτήν την ωραία φράση του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου που διάβασα σε χθεσινό άρθρο στο οποίο σχολίασε την θερμή ομολογία Πίστεως του Μητροπολίτη Μάνης κυρού Χρυσοστόμου στην τελευταία του Θεία Λειτουργία στον κόσμο τούτο και λίγο πριν παραδώσει την ψυχή του στον Τριαδικό Θεό γονατιστός μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Τι συγκλονιστική στιγμή, τι άγια στιγμή, τι ευλογημένη στιγμή για αυτόν τον παραδοσιακό (κατά τους εκσυγχρονιστές σκληροπυρηνικό) Ιεράρχη, και τι μάθημα για όλους μας …
«δέν μποροῦμε νά παίζουμε μέ τήν αἰωνιότητα».
Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.
