Νίκος Συρίγος
Πανελλήνιες διαστάσεις έχει λάβει το περιστατικό που σημειώθηκε στο Λύκειο του Γαζίου, όπου ένας μαθητής απεβλήθη από το σχολείο επειδή το πρωί της παραμονής της 28ης Οκτωβρίου, ύψωσε σε στύλο την ελληνική σημαία - O δημοσιογράφος Νίκος Συρίγος γράφει την άποψή του για το νεαρό μαθητή
Είναι κάποιες φορές, κάποιες ειδήσεις που σε κάνουν και χαμογελάς.
Από αισιοδοξία.
Κάποιες και από υπερηφάνεια.
Λες «ναι ρε, δεν χάθηκε το παιχνίδι… Υπάρχει ελπίδα».
Ένας πιτσιρίκος, ένας 14χρονος, ένας μικρός σε ηλικία αλλά μεγάλος μάγκας και Έλληνας, ένας Κρητίκαρος, βαρέθηκε να βλέπει το σχολείο του χωρίς την ελληνική σημαία.
Βαρέθηκε να βλέπει ένα ξερό κοντάρι… Κυρίως όμως βαρέθηκε να τον κοροϊδεύουν. Κουράστηκε να τον θεωρούν χαζό… Δεν γούσταρε πια να το παίζει αδιάφορος. Να λέει «έλα μωρέ, ποια σημαία τώρα και κουραφέξαλα»…
Σιχάθηκε όλους αυτούς που κρύβονται πίσω από μια καρέκλα, σκύβουν το κεφάλι και λένε σε όλα «ναι».
Κι έχω να σας πω, πολλά τέτοια παραδείγματα εκπαιδευτικών, δασκάλων και καθηγητών, που αντί να βγουν μπροστά, να απαιτήσουν οι ίδιοι πρώτοι από όλους τα αυτονόητα, αυτά που μας κράτησαν αιώνες τώρα ως έθνος, κάνουν την πάπια…
Ή όπως διδάσκουν τα παιδιά μας «ποιούν τη νήσσα»…
Αυτό το παλικαράκι λοιπόν, πριν λίγες μέρες, την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, τότε που στήθηκε ολόκληρο πανηγύρι για μια άλλη σημαία, αυτή που δεν πήρε ο Αμίρ, σκαρφάλωσε σε έναν στύλο της ΔΕΗ και ύψωσε εκεί τη γαλανόλευκη…
Αυτή που κάποιοι αρνούνταν, απέφευγαν ή ξέχναγαν να βάλουν στον ιστό του σχολείου, εδώ και 4 χρόνια.
Τέσσερα ολόκληρα χρόνια…
Νιώθοντας πια ότι τον έπνιγε το δίκιο και αυτό το «γαμώτο», ο μικρός έκανε τη δική του επανάσταση.
Τι έκανε το σχολείο για τον μικρό;
Τον απέβαλλε για μια μέρα, επειδή, λέει έκρινε ότι η πράξη του ήταν ριψοκίνδυνη και θα μπορούσε να χτυπήσει…
Θαρρώ πως ο πιτσιρίκος θα πρέπει να είναι περήφανος για αυτή την αποβολή!
Είναι καλύτερη και από έπαινο!
Μαζί του κι εμείς… Όσοι εν πάση περιπτώσει συνεχίζουμε να θεωρούμε τη σημαία κάτι σημαντικό, κάτι ιερό και όχι… σουβενίρ.
Όσοι μέσα ή έξω από τα κάγκελα των σχολείων, διεκδικούμε να υπάρχει μια ελληνική σημαία σε κάθε σχολείο κι όχι διακοσμητική…
Να ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος, να νιώθουν τα παιδιά ότι είναι στην Ελλάδα... Να νιώθουν Έλληνες!
Και το διεκδικούμε γιατί εδώ και καιρό έχει πάψει να είναι δεδομένο. Τουναντίον… Για να τελειώνουμε… Από εκείνο τον «μαύρο» Αύγουστο του 1996, όταν (μετά τον Τάσο Ισαάκ) ο Σολωμός Σολωμού, έπεφτε νεκρός από το όπλο του Τούρκου, προσπαθώντας να κατεβάσει μια σημαία που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί (αλλά εκεί παραμένει…), δεν πίστευα ότι θα ξαναδώ μία τέτοια εικόνα…
Κι όχι δεν θέλω από κανέναν πιτσιρίκο να γίνει ήρωας… Δεν πρέπει να γίνει κανείς ήρωας για να υπάρχει μια ελληνική σημαία σε κάθε ελληνικό σχολείο… Χαίρομαι όμως και είμαι υπερήφανος που ένα παιδί 14 χρονών, είχε τα κότσια να το διεκδικήσει… Να σε έχει ο Θεός καλά ρε μάγκα… Μας έβαλες τα γυαλιά…
