Νίκος Συρίγος
Δεν ξέρω τι με ενοχλεί περισσότερο στην ιστορία με τον μικρό Αμίρ… Η επίθεση που έκαναν κάποιοι καραγκιόζηδες, στο σπίτι που έμενε ο μικρός, η φανατίλα όσων υποστηρίζουν ότι έπρεπε ή δεν έπρεπε να σηκώσει μια σημαία, η οποία για τον ίδιο τον Αμίρ δεν σημαίνει κάτι ή όλο αυτό το σόου, που έχει στηθεί γύρω από ένα 11χρονο παιδί…
Ένα παιδί που δεν μιλάει καν ελληνικά, που είναι μουσουλμάνος στο θρήσκευμα, που ανάθεμα κι αν ξέρει το παιδί τι τιμούν οι Έλληνες κάθε 28 Οκτώβρη αλλά έπρεπε σώνει και καλά, για να δείξουμε πόσο προοδευτικός λαός είμαστε, να του δώσουμε την ελληνική σημαία! Κι αφού δεν του την έδωσε το σχολείο, του την έκανε δώρο ο πρωθυπουργός της Ελλάδος… Μια σημαία, που δεν ξέρω αν το ξέρετε αλλά στα περισσότερα πια σχολεία της Ελλάδας, απλά στέκει εκεί… Σαν αναγκαίο κακό που λένε! Ούτε έπαρση γίνεται, ούτε τον Εθνικό Ύμνο λένε, ούτε τίποτα… Μια σημαία απλά για να υπάρχει…
Μια σημαία όμως, που απέκτησε για τους κυβερνώντες νόημα, τώρα που χρειάστηκε να τη δώσουν στον μικρό Αμίρ για να στηθεί όλο αυτό το παιχνίδι της δήθεν προοδευτικότητας. Ακόμη κι αν αυτή η… προοδευτικότητα, έχει απώτερο στόχο και σκοπό είναι να ξεχάσουν οι Έλληνες λέξεις και έννοιες όπως σημαία, πατρίδα, οικογένεια και θρησκεία… Το οξύμωρο του πράγματος που λένε…
Σε κάθε περίπτωση το σύστημα για μια ακόμη φορά είναι μονά-ζυγά κερδισμένο. Και η σημαία εξελίσσεται σιγά-σιγά σε «πανί» που καμία σημασία δεν έχει ποιος θα το πάρει και τι πρεσβεύει αλλά και όποιος έχει αντίθετη άποψη για την επιλογή να σηκώσει την ελληνική σημαία σε μια εθνική επέτειο ένα παιδί που δεν ξέρει καν και γιατί γίνεται όλο αυτό το νταβαντούρι, θα πνίξει τις αντιρρήσεις του στην ευαισθησία και την αθωότητα ενός 11χρονου παιδιού… Πόσο μάλλον δε ενός παιδιού που ένα βράδυ είδε κάτι γελοίους να θέλουν να το παίξουν… πατριώτες, ρίχνοντας πέτρες στα τζάμια του παραθύρου του!
Από τη στιγμή όμως που το Κράτος, δια του Πρωθυπουργού του, ενεργοποιήθηκε για να σώσει τον μικρό Αμίρ, ας δοκιμάσει να κάνει κάτι ανάλογο για να σώσει και τον Γιωργάκη που λιποθυμάει από την πείνα στο σχολείο, επειδή οι γονείς του, κάποτε είχαν μια δουλειά και τώρα είναι άνεργοι… Του Γιωργάκη, που ναι μεν δεν βλέπει πέτρες να προσγειώνονται στο δωμάτιο του αλλά νιώθει ξένος στον τόπο του. Πιο ξένος και από τον Αμίρ… Κι ας μην συμβολίζει τίποτα… προοδευτικό ο Γιωργάκης, εκτός ίσως κι αν είναι παιδί ομόφυλών γονιών… Του Jason-Αντιγόνη και του Κώστα-Julia… Ναι, αυτών που πάνε για ψώνια στο Jumbo…
Εδώ στήσαμε ολόκληρο σόου για μια σημαία που επίσης δεν συμβολίζει τίποτα για αυτούς που κυβερνούν τούτο τον τόπο… Μια σημαία που άξαφνα απέκτησε αξία… Ίσως γιατί εν τέλει ο σκοπός αγιάζει τα μέσα… Να σωθεί λοιπόν ο Αμίρ, αλλά να σωθεί κι ο Γιωργάκης… Κι ο Γιαννάκης κι ο Σπύρος και το Μαράκι… Να σωθούν κι ας μην αξιωθούν ποτέ να δουν τον πρωθυπουργό της χώρας τους… Ξέρουν τα ελληνόπουλα από την κοιλιά της μάνας τους ότι είναι αναλώσιμα στην Ελλάδα… Ή αν μη τι άλλο δεν συμβολίζουν πια κάτι… Είναι απλά Έλληνες στην Ελλάδα…
