Συμπεράσματα από την πρώτη δίκη που έγινε στο Μαρούσι
Πριν ακόμη ψηφιστεί το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου, γράφαμε ότι επρόκειτο μόλις για το πρώτο βήμα σε έναν πολύ ολισθηρό κατήφορο. Και ότι ο νόμος πολύ λίγο είχε να κάνει με τις «ανάγκες» κάποιων δεκάδων ανθρώπων στη χώρα, που θα ήθελαν να αλλάξουν φύλο στην ταυτότητά τους χωρίς όμως να αλλάξουν φύλο βιολογικά. Αντιθέτως, το στοιχείο που τον χαρακτήριζε ήταν ο ενστερνισμός της θεωρίας των φύλων ως επίσημης θέσης του ελληνικού κράτους και, το πιο σημαντικό, η αποδοχή του φύλου όχι ως βιολογικούς δεδομένου, αλλά ως «κοινωνικής κατασκευής», σύμφωνα με τη θεωρία των φύλων. Έτσι καθόλου έκπληξη δεν πρέπει να μας προκαλεί το γεγονός ότι την εβδομάδα που πέρασε πραγματοποιήθηκε στο Μαρούσι η πρώτη δίκη διαγραφής φύλου.
Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε για τι πράγμα μιλάμε όταν λέμε «διαγραφή φύλου», είναι η περίπτωση κατά την οποία ένα άτομο «απαιτεί» από το ελληνικό κράτος να μην είναι ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Γιατί, όπως υποστηρίζει, δεν «αυτοπροσδιορίζεται» με βάση το δίπολο ανδρός- γυναικός, αλλά είναι «μη δυαδικός» (non-binary, σύμφωνα με το λεξιλόγιο του κοινωνικού φύλου).
Περίπατο πάει εδώ η όλη «ιστορία» των καημένων που χάνουν τα αεροπλάνα, επειδή η φωτογραφία της ταυτότητάς τους δεν ταιριάζει με την εικόνα τους. Ο συγκεκριμένος καταγγέλλων συγκεκριμένα ζήτησε όχι μόνο να «σβηστεί» το φύλο του από τη ληξιαρχική πράξη γέννησής του, αλλά και να προστεθεί ένα δεύτερο, γυναικείο όνομα σε όλα τα επίσημα έγγραφά του. Και αυτό που επί της ουσίας θέλει είναι το κράτος, δηλαδή οι δημόσιες υπηρεσίες, ΑΛΛΑ και ΟΛΟΙ οι πολίτες του (με ποινές που προφανώς περιέχονται στους διάφορους αντιρατσιστικούς και αντισεξιστικούς νόμους) να υποχρεωθούν να αναγνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο άτομο «δεν έχει φύλο».
Απαιτεί, κατά συνέπεια, να αναγνωριστεί από όλους μας (με απειλές ποινών φυλακίσεων και χρηματικών προστίμων) ότι το φύλο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Γιατί εάν είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε ότι κάτι δεν υπάρχει σε μια περίπτωση, προφανώς αυτό δεν υπάρχει και σε καμία άλλη περίπτωση.
Γράφει το ίδιο άτομο: «Νιώθω άβολα με την αυθαίρετη και με βάση την ανατομία μου απόδοση φύλου από τον κόσμο, το να με θεωρούν, δηλαδή, άνδρα. Δεν είμαι όμως και τρανς γυναίκα. Είμαι τρανς μη δυϊκό ως προς το φύλο άτομο (gender non binary), και πιο συγκεκριμένα άφυλο άτομο (agender)».
Η επίκληση του προσωπικού του συναισθήματος, εφόσον αποτελεί κάτι παραπάνω από μια έκκληση στην ενσυναίσθηση καθενός από εμάς και ιδιαίτερα όταν γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί νομολογία με βάση αυτήν, φανερώνει ότι επί της ουσίας πρόκειται για μια καλά επεξεργασμένη προσπάθεια κοινωνικής μηχανικής. Κοινωνική μηχανική η οποία έχει πιθανότητες επιτυχίας μόνο και μόνο λόγω της ανάγκης της κυβέρνησης να δημιουργήσει συμμαχίες με κοινωνικές ομάδες, οι οποίες έχουν συμφέροντα διακριτά από αυτά του συνόλου του ελληνικού λαού και λειτουργούν μόνο με βάση αυτά.
Δημήτρης Παπαγεωργίου*
*Δημοσιογράφος
